هنگام اعمال قدرت بیشینه، کل نیروهای اعمال شده از طریق عضلات مشابه به طور دوطرفه کمتر از کل نیروهای اعمال شده از طریق همان عضلات به طور یکطرفه است. این پدیده نقصان دوطرفه نام دارد. هدف از این تحقیق، تعیین تاثیر برنامه تمرین قدرتی و سرعتی با وزنه بر قدرت انقباض کانسنتریک یکطرفه، دوطرفه و نقصان در فلکشن آرنج بود. 50 مرد غیرورزشکار با میانگین سنی 57.21±91.1، وزن 22.72±31.14 کیلوگرم و قد 61.175±31.3 سانتی متر به طور داوطلبانه در این پژوهش شرکت کردند. این آزمودنی ها به طور تصادفی در یک گروه کنترل (10 نفری) و در یکی از چهار گروه تمرین با وزنه (10 نفری) قرار گرفتند که تمرین جلو بازو را به صورت 1) قدرتی یکطرفه، 2) قدرتی دوطرفه، 3) سرعتی یکطرفه یا 4) سرعتی دوطرفه انجام دادند. دو تمرین در هفته به مدت هشت هفته انجام گرفت. گروه قدرتی با شدت 80 تا 100 درصد یک تکرار بیشینه در سه نوبت 1 تا تکراری و گروه سرعتی با شدت 50 تا 80 درصد یک تکرار بیشینه در چهار نوبت 10 تکراری تمرین کردند. گروه کنترل بدون تمرین در جلسات شرکت کردند. قبل و پس از اعمال برنامه های تمرینی، از گروه ها آزمون های قدرت کانسنتریک بیشینه فلکشن آرنج راست(RL1RM) ، آرنج چپ (LL1RM) و جفت آرنج (BL1RM) گرفته شد. تجزیه و تحلیل یافته ها با استفاده از آمار استنباطی MANOVA و آزمون تعقیبی LSD در سطح معناداری P<0.05 نشان داد که بین تمرین قدرتی دوطرفه و یکطرفه، همچنین بین تمرین سرعتی دوطرفه و یکطرفه در متغیرهای قدرت عضلات فلکسور آرنج راست، چپ و جفت تفاوت معناداری وجود ندارد. دو گروه تمرین قدرتی در مقایسه با دو گروه تمرین سرعتی و هر چهار گروه تجربی نیز در مقایسه با گروه کنترل عملکرد بهتری داشتند. گروه های تمرینات دوطرفه در مقایسه با گروه های تمرینات یکطرفه و کنترل در تسهیل نقصان دوطرفه فلکشن آرنج عملکرد بهتری داشتند. بنابراین، برای جبران نقصان دوطرفه در ورزش هایی که با دو دست انجام می گیرد، اجرای تمرینات قدرتی و سرعتی با وزنه به صورت دوطرفه توصیه می شود.

مقدمه و اهداف: تحقیقات نشان می دهد که انقباض آیزوکینتیک فشار بیشتری را در طول دامنه حرکت وارد می کند و نوع آن نیز می تواند بر پاسخ سیستم های بدن موثر باشد، لذا هدف از مطالعه حاضر مقایسه پاسخ شاخص های پلاکتی به انقباض های برونگرا و درونگرای آیزوکینتیک در مردان بود.مواد و روش ها: پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی با آزمون مکرر بود که تعداد 10 آزمودنی مرد (1.9± 24.2 سال) داوطلبانه در 3 جلسه مجزا به آزمایشگاه دعوت شدند. جلسه اول آشناسازی با پروتکل وجلسات دوم و سوم به صورت توازن متقابل 4 ست 10 تکراری پروتکل های کانسنتریک/کانسنتریکو ایسنتریک/ ایسنتریک را با 60 ثانیه استراحت بین ست ها اجرا کردند. شاخص های پلاکتی شامل تعداد پلاکت ها(PLT) ، درصد پلاکتی (PCT)، میانگین حجم پلاکتی(MPV)  و پهنای توزیع پلاکتی (PDW) قبل و در دقایق 0، 15، 30، 45 و 60 دوره ریکاوری اندازه گیری شد. آنالیز آماری داده ها با استفاده از واریانس مکرر (6×2) انجام شد.یافته ها: نوع انقباض تاثیر معناداری بر PLTو PDW نداشت (P>0.05)، اما تاثیر خود فعالیت آیزوکینتیک بر این دو فاکتور معنادار بود (P<0.05). نه نوع انقباض و نه فعالیت آیزوکینتیک تاثیر معناداری بر MPV نداشت (P>0.05). در حالی که هردوی فعالیت آیزوکینتیک و نوع انقباض عضلانی اثر معناداری بر PCT داشتند (P<0.05).نتیجه گیری: بر اساس یافته های تحقیق حاضر می توان نتیجه گیری گرفت که فعالیت آیزوکینتیک بر شاخص های پلاکتی موثر می باشد و علت عدم تفاوت در تاثیرگذاری دو نوع پروتکل احتمالا به دلیل یکسان بودن میزان بار کار آنها می باشد.

هدف از پژوهش حاضر بررسی پاسخ مایوکاین­, های MyoD و MRF4 به فعالیت بدنی اکسنتریک و کانسنتریک در مردان جوان سالم بود. در یک کارآزمایی میدانی 10 مرد سالم بصورت تصادفی در دو گروه انقباض کانسنتریک و اکسنتریک هر گروه 5 نفر قرار گرفتند. پروتکل­, های انقباض آیزوکینتیک شامل اکسنتریک و کانسنتریک اکستنشن زانو با حداکثر قدرت و سرعت زاویه ای 60 درجه بر ثانیه بود. گشتاورهای تعیین شده برای هر آزمودنی به منظور همسان سازی بارکاری در هر دو پروتکل یکسان در نظر گرفته شد و سرعت رفت و برگشت 60 درجه بر ثانیه بود. در ابتدا و انتهای فعالیت از بافت عضله پهن جانبی برای بررسی بیان ژن MyoD و MRF4 بایوپسی انجام شد. نتایج نشان داد، تغییرات درون گروهی MRF4 بعد از یک جلسه فعالیت، در گروه اکسنتریک (229/0p = ) و کانسنتریک (178/0p = ) معنادار نبود. همچنین تغییرات بین گروهی نشان دهنده عدم تفاوت بین دو گروه بود (182/0p = ). همچنین تغییرات درون­, گروهی MyoD بعد از یک جلسه فعالیت، در گروه اکسنتریک (001/0p =) معنادار ولی در گروه کانسنتریک (318/0p = ) معنادار نبود. همچنین تغییرات بین گروهی نشان دهنده عدم تفاوت بین دو گروه بود (821/0p = ). درمجموع مطالعه حاضر نشان داد یک جلسه فعالیت اکسنتریک و کانسنتریک منجر به تغییر فاکتورهای درگیر در قدرت و هایپرتروفی عضلات اسکلتی می­, شود. علاوه براین، این تغییرات در مجموع در انقباض اکسنتریک بیش از کانسنتریک بود. بر این اساس توصیه می­, شود جهت افزایش هایپرتروفی و قدرت عضلانی تمرکز بیشتری بر تمرینات کانسنتریک شود.

هدف از پژوهش حاضر بررسی بیان ژن MyF5 و MyoG به یک جلسه فعالیت مقاومتی اکسنتریک و کانسنتریک مجزا در عضله پهن جانبی افراد سالم بود. در یک کارآزمایی میدانی 10 مرد سالم بصورت تصادفی در دوگروه انقباض کانسنتریک-و اکسنتریک هر گروه 5 نفر قرار گرفتند. پروتکل های انقباض آیزوکینتیک شامل اکسنتریک و کانسنتریک اکستنشن زانو با حداکثر قدرت و سرعت زاویه ای 60 درجه بر ثانیه بود. گشتاورهای تعیین شده برای هر آزمودنی به منظور همسان سازی بارکاری در هر دو پروتکل یکسان در نظر گرفته شد و سرعت رفت و برگشت 60 درجه بر ثانیه بود. در ابتدا و انتهای فعالیت از بافت عضله پهن جانبی برای بررسی بیان ژن MyF5 و MyoG بایوپسی انجام شد. نتایج نشان داد، تغییرات درون گروهی MyF5 بعد از یک جلسه فعالیت، در گروه اکسنتریک (001/0p =) معنادار و کانسنتریک (069/0p=) معنادار نبود. همچنین تغییرات بین گروهی نشان دهنده عدم تفاوت بین دو گروه بود (681/0p =). همچنین تغییرات درون گروهی MyoG بعد از یک جلسه فعالیت، در گروه اکسنتریک (001/0p =) و گروه کانسنتریک (001/0p =) معنادار بود. همچنین تغییرات بین گروهی نشان دهنده عدم تفاوت بین دو گروه بود (371/0p =). درمجموع مطالعه حاضر نشان داد یک جلسه فعالیت اکسنتریک و کانسنتریک منجر به تغییر فاکتورهای درگیر در قدرت و هایپرتروفی عضلات اسکلتی می شود. علاوه براین، این تغییرات در مجموع در انقباض اکسنتریک بیش از کانسنتریک است.

تغییر ساختار عضله اسکلتی به عنوان یکی از تغییرات اصلی عضله درنتیجه تمرینات ورزشی شناخته شده است؛ بنابراین هدف از پژوهش حاضر بررسی پاسخ پروتئین های mTOR، AKT و ژن مرتبط با اتوفاژی-1 به تمرینات مقاومتی اکسنتریک و کانسنتریک مجزا در افراد سالم بود. 10 مرد سالم به صورت تصادفی در دو گروه (5 نفر در گروه کانسنتریک و 5 نفر در گروه اکسنتریک) تقسیم شدند. انقباض آیزوکینتیک شامل اکسنتریک و کانسنتریک اکستنشن زانو با حداکثر قدرت و سرعت بود. به منظور همسان سازی بارکاری در هر دو پروتکل یکسان در نظر گرفته شد و سرعت رفت وبرگشت 60 درجه بر ثانیه بود. انقباض ها شامل 12 ست 10 تکراری برای پای راست، زمان استراحت بین هر ست 30 ثانیه در نظر گرفته شد. در ابتدا و انتهای مطالعه بایوپسی انجام شد. بایوپسی در دو جهت دیستال و پروگزیمال عضله پهن جانبی انجام شد. برای بررسی بیان پروتئین های mTOR و AKT و ژن مرتبط با اتوفاژی-1 در هر گروه بررسی بافت­, ها با تکنیک ایمونوسیتوشیمی استفاده شد. برای تجزیه وتحلیل داده­, های از روش آماری تی وابسته و آزمون کوواریانس استفاده شد. برای تحلیل داده­, ها از نرم افزار SPSS21 و برای رسم نمودارها از نرم افزار Exell 2013 استفاده شد. نتایج نشان داد، تغییرات درون گروهی پروتئین های mTOR و AKT، در گروه اکسنتریک و کانسنتریک معنادار بود (05/0p ≤,). بااینحال تغییرات بین گروهی پروتئین های mTOR و AKT نشان دهنده عدم تفاوت بین دو گروه بود. همچنین نتایج نشان داد یک جلسه فعالیت اکسنتریک به طور معناداری مقادیر Atg-1 را کاهش داد (05/0p ≤,). علاوه براین تغییرات بین گروهی در مقادیر پس آزمون بین دو گروه اکسنتریک و کانسنتریک معنادار بود (05/0p ≤, ). مطالعه حاضر نشان داد یک جلسه فعالیت اکسنتریک و کانسنتریک منجر به تغییر فاکتورهای درگیر در، هایپرتروفی و اتوفاژی عضلات اسکلتی می شود. علاوه براین، این تغییرات در انقباض اکسنتریک بیش از کانسنتریک است.

زمینه و هدف: هدف از این پژوهش، مقایسه تاثیر انواع مختلف انقباض عضلانی آیزوکینتیک بر عوامل همودینامیک در مردان بود.روش بررسی: 10 مرد سالم (سن، 3.4±26.1 سال) در سه جلسه جداگانه سه پروتکل انقباض عضلانی آیزوکینتیک کانسنتریک/کانسنتریک (C/C)، ایسنتریک/ایسنتریک (E/E) و کانسنتریک/ایسنتریک (C/E) را به صورت فلکشن و اکستنشن زانو اجرا کردند. در هر جلسه آزمودنی ها 4 سری 10 تکراری را با سرعت 60 درجه بر ثانیه اجرا نمودند. عوامل همودینامیک (ضربان قلب، فشار خون سیستولی، فشار خون دیاستولی، میانگین فشار خون سرخرگی و میزان حاصلضرب فشار و ضربان) قبل، بلافاصله پس از فعالیت و پس از 30 دقیقه ریکاوری اندازه گیری شدند. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش آماری تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر استفاده شد.یافته ها: آنالیز آماری داده ها افزایش معنادار ضربان قلب، فشار خون سیستولی (P<0.001)، میانگین فشار خون سرخرگی (P=0.053) و میزان حاصلضرب فشار و ضربان (P<0.001) در پاسخ به فعالیت و کاهش این عوامل را طی دوره ریکاوری نشان داد. میزان درک تلاش (RPE- Rate of Perceived Exertion) در پاسخ به انواع انقباض عضلانی متفاوت (F2,34=15.5) بود و آزمون تعقیبی نشان داد که RPE پس از پروتکل E/E کمتر از دو پروتکل C/C و C/E بوده است.نتیجه گیری: عوامل همودینامیک در پاسخ به فعالیت ورزشی با انواع انقباض عضلانی آیزوکینتیک تغییر می یابند اما این تغییرات وابسته به نوع انقباض نمی باشد.

زمینه: هدف از پژوهش حاضر بررسی بیان ژن های TrKB و FNDC5 و پروتیین SG6K1 در پاسخ به تمرینات مقاومتی اکسنتریک و کانسنتریک درمردان سالم بود. روش کار: در یک کارآزمایی میدانی 10 مرد سالم بصورت تصادفی در دوگروه انقباض کانسنتریک و اکسنتریک، درهر گروه 5 نفر قرار گرفتند. پروتکل های انقباض آیزوکینتیک شامل اکسنتریک و کانسنتریک اکستنشن زانو با حداکثر قدرت و سرعت زاویه ای 60 درجه بر ثانیه بود. گشتاورهای تعیین شده برای هر آزمودنی به منظور همسان سازی بارکاری در هر دو پروتکل یکسان در نظر گرفته شد و سرعت رفت و برگشت 60 درجه بر ثانیه بود. در ابتدا و انتهای فعالیت از بافت عضله پهن جانبی برای بررسی بیان ژن های TrKB و FNDC5، و میزان پروتیین SG6K1 نمونه برداری انجام شد. یافته ها: نتایج نشان داد، تغییرات درون گروهی TrKB و FNDC5، در گروه اکسنتریک و کانسنتریک معنادار نبود (05/0≤ p). بااینحال تغییرات درون گروهی پروتیین SG6K1 بعد از یک جلسه فعالیت، در گروه اکسنتریک و گروه کانسنتریک معنادار بود (05/0≥ p). ونیز تغییرات بین گروهی در مرحله پس آزمون در هیچ یک از متغیرها، نشان دهنده تفاوت معنادار بین دو گروه نبود (05/0≤ p). نتیجه گیری: درمجموع مطالعه حاضر نشان داد یک جلسه فعالیت اکسنتریک و کانسنتریک منجر به تغییر فاکتورهای درگیر در قدرت و هایپرتروفی عضلات اسکلتی می شود. علاوه براین، این تغییرات در مجموع در انقباض اکسنتریک بیش از کانسنتریک بود. بر این اساس، می توان توصیه نمود، جهت افزایش هایپرتروفی و قدرت عضلانی تمرکز بیشتری بر تمرینات کانسنتریک شود.